Grumpy me

Jak gdyby nigdy nic pojawiam się ponownie aby tym razem przywitać Was w moim płaszczu Misia Paddingtona. Właściwie to nie wiem, w czym mój płaszcz jest podobny do palta Paddingtona, ale właśnie do niego został porównany.

Wiele mi umyka. Nie wiem, czy to przez sesję, czy z jakiś innych niezidentyfikowanych powodów. Są takie momenty w naszym życiu, że wszystko wydaje się nam trudniejsze. Tak też było przez ostatnich kilka tygodni. Dziwne jest połączenie pędu życia dookoła nas z jednoczesnym poczuciem stania w miejscu. To poczucie dało mi jednak jedną cenną rzecz – odrobinę więcej spostrzegawczości. Pomimo tego, że niektórzy nadal twierdzą, iż nie potrafię domyślić się nawet najprostszych intencji (co ja robię na psychologii?), to zauważyłam wiele rzeczy, których dotąd nie doceniałam. Chociażby dzisiejszy wieczór, który spędziłam rozmawiając i śmiejąc się z tatą. Zawsze jakoś bardziej zwracałam uwagę na relację matka-córka. Już zapomniałam o czasach, kiedy byłam „córeczką tatusia”. Miło jest czasami sobie o tym przypomnieć. Tak samo jak miło jest uświadomić sobie, że wokół nas są osoby, które akceptują nas takimi, jakimi jesteśmy, nawet wtedy, kiedy gryziemy, warczymy i mamy minę jak Grumpy Cat.  I tym razem nie mówię tutaj o rodzicach ;)

płaszcz: Olsen; koszula: Pull and Bear%; bluzka: Stradivarius%; spodnie: Zara%; buty: River Island%; rękawiczki: Pepe Jeans%